To 1947 o Κωνσταντινουπολίτης Ποιητής Orhan Veli Kanik γράφει ένα ποίημα που περιγράφει την Κωνσταντινούπολη με το δικό του διαφορετικό τρόπο. Περιγράφει όχι μόνο τις εικόνες που βλέπει ο επισκέπτης αλλά και τις εικόνες που αντιλαμβάνονται οι άλλες αισθήσεις. Γεμάτες μουσικές, αρώματα, ήχους και αισθήματα μιας πολυπολιτισμικής πόλης που ενώνει φυσικά και πολιτιστικά δύο ηπείρους, Ασία και Ευρώπη. "Ένας τόπος, τρεις κόσμοι" όπως χαρακτηριστικά λέει ο Μ. Καραγάτσης και συνεχίζει: "Για να καταλάβεις την Πόλη, πρέπει να την περπατήσεις. 'Όχι τραμ. Όχι ταξί. Οι ομορφιές τις Πόλης δεν είναι φανερές στα μάτια του βιαστικού διαβάτη. Δε βρίσκονται πάντα στην οριζόντια προέκταση της οπτικής ακτίνας. Δεν μιλάν. Δε φωνάζουν: Εδώ είμαι. Ντύσου να με ιδείς... Όχι. Οι ομορφιές της Πόλης είναι διακριτικές, κρυμμένες στα πιο απίθανα μέρη, πονηρότατα ντυμένες, πολλές φορές, με τα κουρέλια της ασκήμιας και της αθλιότητας. Πρέπει λοιπόν να περπατήσεις, να περπατήσεις. Το μάτι σου πρέπει να είναι ερευνητικό, ανήσυχο. Η νοημοσύνη σου ακονισμένη σαν ξυράφι. Η ψυχή σου σε συναγερμό. Η ευαισθησία σου να δονείται. Οι ιστορικές σου γνώσεις πάντοτε εν επιφυλακή, να εξάπτουν τη φαντασία σου και να περπατάς. Να περπατάς μέχρι να μη νιώθεις τα πόδια σου από την κούραση. Ώσπου η ψυχή σου να κορεστεί από εικόνες το μυαλό σου από στοχασμούς".
Μια τέτοια επιθυμία ήταν η αιτία του ταξιδιού που δεν μπορώ να ξεχάσω ούτε μια στιγμή στην καθημερινότητά μου. Ενός διαρκούς ταξιδιού. Ξυπνάς και θυμάσαι την Πόλη. Δε ζεις στην Πόλη αλλά ζεις με την Πόλη στην καρδιά και στη σκέψη σου.
Βέβαια είναι καλύτερα να ζεις στην Πόλη από το μιλάς για αυτήν... μα όπως και να το κάνεις η Πόλη είναι πέρα από τα όρια. Είναι μια πόλη που τα όριά της ξεφεύγουν από τα συνηθισμένα όρια των πόλεων όλου του κόσμου. Γι' αυτό την Κωνσταντινούπολη τη λένε “Πόλη”, γιατί ξεπερνά τα όρια αυτών που ορίζουν τις πόλεις. Δεν είναι η μάνα των πόλεων αλλά η πριγκίπισσα του παραμυθιού που όλοι οι πρίγκιπες ερωτεύονται και όλοι οι βασιλιάδες ποθούν.
Μπορώ να πω πολλά για την Πόλη αλλά αφήνω το ποίημα να το κάνει...
Γιώργος Τσικαλάκης
05/12/2015
İSTANBUL'U DİNLİYORUM
İstanbul'u dinliyorum, gözlerim kapalı
Önce hafiften bir rüzgar esiyor;
Yavaş yavaş sallanıyor
Yapraklar, ağaçlarda;
Uzaklarda, çok uzaklarda,
Sucuların hiç durmayan çıngırakları
İstanbul'u dinliyorum, gözlerim kapalı.
İstanbul'u dinliyorum, gözlerim kapalı;
Kuşlar geçiyor, derken;
Yükseklerden, sürü sürü, çığlık çığlık.
Ağlar çekiliyor dalyanlarda;
Bir kadının suya değiyor ayakları;
İstanbul'u dinliyorum, gözlerim kapalı.
İstanbul'u dinliyorum, gözlerim kapalı;
Serin serin Kapalıçarşı
Cıvıl cıvıl Mahmutpaşa
Güvercin dolu avlular
Çekiç sesleri geliyor doklardan
Güzelim bahar rüzgarında ter kokuları;
İstanbul'u dinliyorum, gözlerim kapalı.
İstanbul'u dinliyorum, gözlerim kapalı;
Başımda eski alemlerin sarhoşluğu
Loş kayıkhaneleriyle bir yalı;
Dinmiş lodosların uğultusu içinde
İstanbul'u dinliyorum, gözlerim kapalı.
İstanbul'u dinliyorum, gözlerim kapalı;
Bir yosma geçiyor kaldırımdan;
Küfürler, şarkılar, türküler, laf atmalar.
Birşey düşüyor elinden yere;
Bir gül olmalı;
İstanbul'u dinliyorum, gözlerim kapalı.
İstanbul'u dinliyorum, gözlerim kapalı;
Bir kuş çırpınıyor eteklerinde;
Alnın sıcak mı, değil mi, biliyorum;
Dudakların ıslak mı, değil mi, biliyorum;
Beyaz bir ay doğuyor fıstıkların arkasından
Kalbinin vuruşundan anlıyorum;
İstanbul'u dinliyorum.
Μετάφραση
Ακούω την Κωνσταντινούπολη, με κλειστά μάτια
Ακούω την Πόλη, με κλειστά μάτια·
Πριν από ένα ήπιο φύσημα του ανέμου.
Σιγά-σιγά λικνίζοντας
τα φύλλα που είναι στα δέντρα·
Μακριά, πολύ μακριά,
των νερουλάδων δε σταματά η κουδουνίστρα
Ακούω την Πόλη, με κλειστά μάτια.
Ακούω την Πόλη, με κλειστά μάτια·
Τότε που περνούν πουλιά,
Ψηλά, ψηλά, ουρλιάζοντας.
Τα δίκτυα συλλέγονται από τους αλιείς,
Τα πόδια μιας γυναίκας ακουμπούν το νερό·
Ακούω την Πόλη, με κλειστά μάτια.
Ακούω την Πόλη, με κλειστά μάτια·
Δροσιά Δροσιά στην Κλειστή Αγορά·
Κελαηδήματα στο Mahmutpaşa
Περιστέρια στις αυλές
Οι ήχοι των σφυριών π' έρχονται από την αποβάθρα
Η μυρωδιά του ιδρώτα στο όμορφο αεράκι της άνοιξης·
Ακούω την Πόλη, με κλειστά μάτια.
Ακούω την Πόλη, με κλειστά μάτια·
Μια παλιά μέθη σφηνώνει στο κεφάλι μου
Ένα αμυδρό φως βάρκας στο γυαλί*·
Ένα θρησκευτικό βούισμα στα νοτιοδυτικά του ανέμου
Ακούω την Πόλη, με κλειστά μάτια.
Ακούω την Πόλη, με κλειστά μάτια·
Μια πόρνη ανεβαίνει από το καλντερίμι·
Βλασφημίες, τραγούδια, κουβέντες κενές, ύβρεις.
Κάτι πέφτει στο έδαφος από τα χέρια·
Πρέπει να υπάρχει ένα τριαντάφυλλο·
Ακούω την Πόλη, με κλειστά μάτια.
Ακούω την Πόλη, με κλειστά μάτια·
Σαν ένα πουλί κάτω από φούστα·
Το μέτωπο είναι ζεστό, δεν είναι, το ξέρω·
Τα χείλη είναι υγρά, δεν είναι, το ξέρω·
Άσπρο φεγγάρι ξεπροβάλει πίσω από τη φιστικιά
Καταλαβαίνω το ρυθμό της καρδιάς·
Ακούω την Πόλη.
*Yali (γυαλί): Αρχοντικό σπίτι δίπλα στη θάλασσα.
